علائم زودرنجی چیست؟
تعریف فنی زودرنجی مربوط به واکنشی است که موجودات زنده می توانند به تغییرات محیطی داشته باشند. اما در انسان به عنوان واکنش سریع در برابر مسائل کم اهمیت است (که ممکن است منفی باشد یا نباشد). فردی که تحریک پذیر است – به طور موقت، به عنوان مثال به دلیل گرسنگی، بیماری، مصرف مواد و یا به عنوان یک جنبه دائمی از شخصیت خود – ممکن است با تحریک و/یا پرخاشگری غیرعادی به تغییرات در محیط یا شرایط موجود واکنش نشان دهد. که آنها به تازگی از آن آگاه شده اند، در حالی که تعامل آنها با دیگران ممکن است با نمایش احساسات و زبان منفی مشخص شود.
انواع زودرنجی چیست؟
با توجه به روحیات مختلف افراد برخورد اشخاص در برابر مسائل گوناگون متفاوت است، تجربه آنها از زودرنجی و نحوه تجلی آن در آنها نیز منحصر به فرد است. علاوه بر این، از آنجا که حساسیت شدید به خودی خود یک اختلال در نظر گرفته نمی شود، هیچ طرح تشخیصی رسمی برای شناسایی انواع مختلف تحریک پذیری وجود ندارد. با این حال، می‌توان آن را به دو نوع اپیزودیک و مزمن تقسیم کرد: تحریک‌پذیری اپیزودیک به حملات موقت احساس تحریک‌پذیری اشاره دارد که ممکن است کاملاً ناگهانی رخ دهد. تحریک‌پذیری مزمن یک مفهوم طولانی‌مدت است که ممکن است برای توصیف شخصی استفاده شود که شخصیت او کاملاً مشخص است و در مقایسه با اکثر افراد دیگر تحریک پذیر است.
علائم زودرنجی چیست؟
زودرنجی به خودی خود یک اختلال مشخص نیست، بلکه یک ویژگی شخصیتی و/یا نشانه ای از شرایط دیگر است. اگرچه نشان دادن زودرنجی – چه اپیزودیک یا مزمن – معمولاً سریع صورت می گیرد و اغلب با کوچکترین تحریک، با تند و/یا پرخاشگرانه با دیگران به همراه است. علائمی همچون اعمال خشونت آمیز ناگهانی (نه لزوماً علیه دیگران: مثلاً به هم زدن درها، یا پرتاب کردن یا شکستن اشیا)، مشاجره حتی بر سر مسائل مهم و ناتوانی در تحمل مزاحمت ها یا ناراحتی هایی که اکثر مردم ممکن است با صبر و حوصله تحمل کنند.
نشانه های زودرنجی چیست؟
برتراند می گوید: «زودرنجی برای همه متفاوت به نظر می رسد، اما چند نشانه وجود دارد که همه ما می توانیم به آنها توجه کنیم.
علائم زودرنجی عبارتند از:
- افزایش ضربان قلب و فشار خون
- احساس شدید استرس و اضطراب
- مشکل در تمرکز روی کارها
- مشکلات حافظه و احساس سردرگمی
- بی ثباتی خلق و خو
- مشکل در تصمیم گیری یا استفاده از قضاوت خوب
- افسردگی
تنهایی و تحریک پذیری
یکی دیگر از محرک های بزرگ زودرنجی، تنهایی است . برتراند می‌گوید جدایی طولانی مدت از افرادی که دوستشان داریم بر مغز ما تأثیر می گذارد، همان‌طور که یک تهدید دائمی در سطح پایین تأثیر می‌گذارد. تنهایی در درازمدت منجر به افزایش تحریک پذیری، افسردگی، طغیان و مشکل در تنظیم احساسات می شود.
تحریک پذیری چگونه درمان می شود؟
بخشی از علت اصلی زودرنجی درمان می شود که می تواند شامل یک برنامه کامل درمان اعتیاد باشد. اگر تحریک پذیری یک فرد برای آنها مضر بود – برای مثال، شاید به دلیل تأثیر آن بر روابط بین فردی – گزینه های درمانی مختلف، از جمله جلسات مدیریت خشم، قابل بررسی است، در حالی که در موارد جدی ممکن است اقدامات دارویی به کار گرفته شود.
